Rozpoznanie łagodnego przerostu gruczołu krokowego zaczyna się od wizyty kontrolnej u urologa. Lekarz przeprowadza wywiad z pacjentem, pytając o objawy i dolegliwości ze strony dolnych dróg moczowych, sferę życia seksualnego (w tym ewentualne zaburzenia erekcji) i choroby współistniejące. Do oceny nasilenia dolegliwości powszechnie stosowany jest test IPSS (ang. International Prostate Symptom Score), czyli międzynarodowa skala punktowa objawów towarzyszących chorobom gruczołu krokowego.
Badania stosowane w diagnostyce oraz kontroli leczenia łagodnego przerostu prostaty:
Badanie per rectum, czyli palcem przez odbytnicę – w badaniu oceniana jest symetria, kształt, wielkość, konsystencja i powierzchnia gruczołu krokowego.
Oznaczenie PSA (ang. Prostate-specific antigen) - badanie polega na pobraniu próbki krwi i określenie stężenia swoistego antygenu sterczowego. Prawidłowa wartość wynosi od 0 do 4,0 ng/ml. Większa wartość może oznaczać stan zapalny prostaty, łagodny rozrost prostaty lub raka prostaty.
Ultrasonografia jamy brzusznej – jej celem jest ocena wielkości gruczołu krokowego, pęcherza, nerek oraz objętości moczu zalegającego w pęcherzu moczowym po oddaniu moczu.
Ultrasonografia przezodbytnicza – badanie, które pozwala na dokładne określenie rozmiarów oraz ocenę jego wewnętrznej struktury.
Uroflowmetria - dodatkowe badanie, które w nieinwazyjny sposób pozwala zmierzyć przepływ moczu przez cewkę moczową
Często wykonywane są też badania krwi w celu wykrycia ewentualnych zaburzeń funkcji nerek.
Każdemu mężczyźnie z objawami powiększonej prostaty zaleca się wizytę u lekarza, aby w razie potrzeby zastosować leczenie i wykluczyć nowotwór prostaty.
